De ballonvaarder keek hem misnoegd aan. Hij had deze dag reeds 3 maanden geleden al vrijaf gevraagd. Zijn baas had wel moeilijk gedaan, argumenten aangehaald over de drukste periode van het jaar, ballonvaren kon je tenslotte toch elke dag doen? Maar hij had voet bij stuk gehouden. Zijn mobiel stond uit en straks zou hij rustig en onbezonnen door de lucht zweven. Gaan waar de wind je heen voert. Volledig vrij en ver weg van de lawaaierige wereld daaronder. Niemand ging hem dit nu afnemen. Al zeker geen betweterige bejaarde met niets beter omhanden.
De zon stond hoog aan de hemel in Antwerpen die dag. Kinderen liepen schaterend rond, amateurfotografen deden verwoede pogingen de kleurenpracht van al die ballonnen vast te leggen. De ene nog origineler dan de andere. Er werden ijsjes verkocht, oude vrienden zagen elkaar weer en problemen van elke dag verdwenen naar de achtergrond. Iedereen was toe aan een onschuldig dagje zomer na bijna anderhalf jaar coronamaatregelen en lockdowns.
“Waarom ga je ginds bij de ijsjes eens niet kijken, opa? Ik geloof heus wel dat je daar korting kan krijgen met je bejaardenpas.”.
De oude man was niet onder de indruk.
“Je gaat spijt hebben van je beslissing,” antwoordde hij.
Wie dacht die veteraan wel niet dat hij was? Hij had als ballonvaarder al meer dan 20 jaar ervaring onder de knie. Hij was zelfs al eens op de voorpagina van het clubmagazine verschenen. Wat was hij trots op zichzelf die dag. Zijn ballon was als mooiste verkozen. Fotografen hadden zich in een groepje rondom hem geschaard. Ook Miss België had bij op de foto gestaan. Niet dat hij zich enige illusies vormde rond haar. Maar toch gaf het hem nog steeds een warm gevoel binnenin.
Ze was niet mee opgestegen in zijn ballon. Hoe zou dat geweest zijn? Zijn vrienden droomden van zulke situaties. Wie wil er tenslotte niet drie uur met miss België in een veel te klein rieten mandje doorbrengen? Met niemand in de buurt die je kan komen storen?
Plots werd hij uit zijn herinnering getrokken. Miss België, de fotografen, ze waren allemaal verdwenen. Enkel de oude man die nu tegenover hem zat, bleef over.
“Ik zou hem toch verzetten,” zei hij.
“Ik heb geen lessen nodig,” antwoordde de ballonvaarder kordaat. “Let maar op, opa, zo meteen stijg ik op.”
De oude man schudde het hoofd, maar keek hem verder uitdrukkingsloos aan.
Alles was nu klaar voor vertrek. Het vuur erin, de gashendel open. Hij zag hoe de ballon zich gestaag met warme lucht vulde. Van een vormloos stuk textiel transformeerde de ballon zich nu in een prachtige peervorm. Andere leden van de club hadden ballonnen in de gekste vormen. Er was ooit zelfs iemand met een ballon in de vorm van die Disney muis. Grote zwarte oren, domme blik in zijn ogen. Nee, doe dan maar de klassiekers. Een peervorm. Maar wel met mooie kleuren en een mooie tekening. Daar had hij thuis uren voor achter de computer gezeten. Telkens opnieuw alles uittekenen, bijsturen, nieuwe concepten bedenken. Mensen hadden geen idee hoeveel uren daar voor nodig waren.
Maar nu was hij hier. De ballon trok lichtjes aan het rieten mandje. Misschien wou hij toch wel dat miss België terugkwam. Maar hij had geen idee wie er dit jaar miss België was. Misschien kwam ze wel uit Wallonië?
Hij schudde het idee uit zijn hoofd en trok stevig aan de gashendel. De lucht in! Weg van deze wereld met oude mannen en Franssprekende missen.
Het rietje mandje kwam los van de grond. Hier leefde hij voor. Nog even en hij zweefde volledig. “Wat zou die oude man daar wel niet van denken?” vroeg hij zich. Enkele meters hoog in de lucht, wuifde hij de bejaarde man uit. Wat voelde hij zich trots.
De oude man stond op, maakte aanstalten om naar het ijskraam te gaan en wees nu naar de straat.
Wat had deze ervaren ballonvaarder graag weer even op de grond gestaan nu politie en takelwagen zijn auto achterop trokken.
0 Reacties