Meester in melancholie
A.E. Housman
Into my heart an air that kills
From yon far country blows:
What are those blue remembered hills,
What spires, what farms are those?
That is the land of lost content,
I see it shining plain,
The happy highways where I went,
And cannot come again.
A Shropshire Lad by A.E. Housman
Het is een raar gegeven om de bespreking van een hedendaags Nederlands boek te starten met een Brits gedicht uit 1896. Housman schreef dit gedicht toen 37 jaar oud was. Het is een kort gedicht over nostalgie en oud worden. De dichter schrijft hoe hij zich met melancholische nostalgie de heuvels en torens van zijn thuisland herinnert. Hij beseft hoe hij gelukkig was toen hij daar leefde, en hoe hij niet meer terug kan nu hij ouder is en het heeft achtergelaten.
Deze nostalgie en melancholie kan Thomas Verbogt ook als geen ander vatten in zijn boek Als je de stilte ziet. Het boek wordt verteld vanuit de ik-persoon en is een karakterstudie van de verteller en hoofdpersoon. Het verhaal start bij tijdens de tienerjaren van de verteller toen hij nog bij zijn ouders woonde. Vandaaruit beschrijft hij zijn verdere levensverloop, met vergane liefdes en verloren glories. Thomas Verbogt laat zijn karakters ook steeds teruggaan naar dit, soms gemeenschappelijke, verleden. Daarin zie je het beeld ontstaan van een man die spijt heeft van zijn keuzes en hoe de zaken verlopen zijn tijdens zijn leven.
Openbaring
De auteur was voor mij een onbekende toen ik aan dit boek startte. Het begon allemaal met een instagrampost waarin iemand vertelde hoe ze telkens voor het slapen gaan enkele zinnen uit dit boek las. Laat die zinnen nu inderdaad ook net de kracht zijn van Thomas Verbogt. Dit is zulk een mooi taalgebruik, dat in combinatie met de melancholie, een prachtig heerlijk geheel vormt.
Soms had ik dat, ik heb het nog steeds: dat de wereld om me heen langzaam verdwijnt, van me wegvloeit, misschien is dat het woord, alsof die weggespoeld wordt, en ik in het centrum sta van iets waarvan ik niet weet wat het is.
Ze helpt me overeind, wat haar kracht kost, ze helt met haar bovenlichaam naar achteren. Het is alsof alles om ons heen donker is, schaduwen, onrustig en groot, alleen onze ruimte niet, de ruimte die we onhandig innemen, daar is licht, morsig licht, maar we kunnen elkaar zien, we delen momenten die zo snel mogelijk voorbij moeten gaan, het zijn wel even onze momenten, de eerste die we met elkaar meemaken. Misschien de enige, maar dat zou niet zo mogen zijn.
Mogelijk kan de iets oudere lezer zich ook wel beter thuisbrengen in de wereld van de auteur. Naarmate je ouder wordt, zijn er vanzelfsprekend meer zaken in je leven die achter je liggen dan voor je. Je mijmert dan al wel eens wat je anders gedaan zou hebben en je denkt terug aan mensen en relaties die er niet meer zijn. De schrijver heeft dat in deze karakterstudie prachtig kunnen vatten vergelijkbaar met Het Dorp van Wim Sonneveld.
Thomas Verbogt was de onthulling voor mij het voorbije jaar en ongetwijfeld één waar ik nog veel leesplezier mee ga beleven!
0 Reacties